De Jordaan, van Nes en Zeedijk

89

heel anders! Hij wist dat er heelegaar zoo een bloedaas niet in zijn kromme body te bekennen was. Zijn hart zat van zijn zalige geboorte af, in zijn bult opgesloten. Daarom klopte zijn kriek als een pols, soms een heelen onnoozelen dag door. Dat zou de bultenaar den bult wel afleeren. Het was allemachies ongemanierd... te voelen met je gebrek. Ala!.. waterverf... Het geluk ging ieder mensch als een schimmetje voorbij. De diepe scheuten en snuivingen moest een iegelijk zich zelf bezorgen. Hij zou het op doodsbeenderen en kale schedels durven bezweren, dat een wezen eenmaal voor schobbelevink geboren, zijn zeere teenen niet verwarde in het zilvergaas-kleedje van assche-poester, evenmin als een neutenmeid den knevel mocht krullen van Prins Robbeldeboffel Colnel van Zwitserland.

Als verwaarloosde wees, al van zijn zevende zwervende zonder een pink hulp, stond hij toch nog overeind tus-schen het schorum en de, om een haverklap springende buskruitvaatjes-menschen der buurt, ging hij zelfs pootjes baden in de Nes... waar anderen water voor noodig hadden. Ook Simbad, tegenover hem, die altijd blufte van de zee.

Simbad grabbelde in de kist rookertjes. Neuriënd beet hij de punt van een sigaar:

— 't Was in de lente... in buurt YY...

— Da's de Centuurbaan, stille zij,... informeerde Manus schalks.

— As d'r oogies hebbe geblonke ...

— 't Was in de lente... in buurt YY... zong Manus er bij.

— Jofene spulle hè... wees Simbad op de nieuwe kokers en nieuwe dobbelsteenen.

— Waar gejad?

— Sal 'k wel ereis telefeneere, Jantje Mangelemat!

— As jij jofene in de bulle sit en jij komp 'n scharreltje tege...

Schobbelevink: verschoppeling. — Jofene: fijne.