De Jordaan, van Nes en Zeedijk

28

doorleefd als een marteling, onder de hartroerende liefde der onverminkte medemenschen en hun meewarige woorden. Ala!... waterverf. Er was geen beestachtiger volk dan... medemenschen. Nou deerde hem spotten en schimpen niet meer... Hij liep al naar een halve eeuw... zes en veertig.

Manus had zich het geruststellende inzicht veroverd, dat op den keper beschouwd, de Heere zélf zich belachelijk maakte in de wanschapenheid van zulke creaturen als hij. Het lot had hem in een scheeven oven gebakken... ala... waterverf! Een bultenaar behield toch ook zijn grens waarop hij zijn minachting voor en wrok tegen het leven kon uitdrukken. Alleen vroeger... toen de meiden lachten... een kneep in zijn kéel! Maar tegenwoordig? ... deed hij uitstapjes op zijn bochel. Op zijn kriek, spotte hij, kon je heelegaar in Tirol zien. Hij sting altoos op het hoogste punt... en alleen hij ving de waai-koelte van de zee, als het in de stad brandde en de zon den hemel in vuur schoot.

׳ Goed,... hij was een kromgedrongen menark, een knoet en een malligheid-als-vent, van kruin tot zool. Maar als hij nou eens dien Indischen Japanees, daar voor hem begluurde,... de roode puisten op zijn snuit telde,... zou -hij dan met dien goren liplap willen ruilen? Al zijn onrustige, schaamvolle invallen en vertwijfelingen van vroeger over zijn ellende waren verdwenen. Zoo een gekge-draaide suikerdopper als hij dan ook was,... nee... om de weerga zou hij met dat geweldige manspersoon niet willen ruilen. Hij had nog de onbelemmerde kracht van zijn lekker gepieker over alles wat er daags of 's nachts zijn lampies voorbij dwarrelde. Die pepervreter van een Simbad vulde alleen zijn gifklier en spoog. Hij was niet krank van hartstocht, niet grillig en duizelig van liefde. Zijn vollemaansgezicht scheen altijd het zélfde uur af. Maar Simbad had een zwart-gerookt hart. Dat lei bij hem

Grens: mom. — Menark: heerscher. — Lampies: oogen.