De Jordaan, van Nes en Zeedijk

27

zijn voorhoofd lag in vette rimpels bijna op zijn wenkbrauwen. In de schaduw der kamer leek hij op een ge-scalpeerden Laplander. Alles in zijn gezicht was afstompende en wreede zinnelijkheid. De oogen, bij vurig spreken, kéken niet maar ontploften in het licht, van gulzige levensdrift. De mond krulde en de wulpsche, vette lippen bloedden hun rood als rauw vleesch op zijn goorgele huid. Hij schreeuwde overal en eeuwig alsof hij als portieruitsmijter voor zijn zaak La Parisienne stond... Het was hem ״eén-toet-mem"!... Zijn blauwkop moést roepen: ... Entrée is vrij!... Parisienne heeren!... vrij entrée!...

Manus had een klein tafeltje uit den kistenrommel opgediept en aan het raam geschoven tusschen hun stoelen in. Zijn smalle en bleeke handen plaatsten bak-doos en kokers er middenop. Toen schoven ze beiden aan, vlak bij het venster.

— Bochel, wat is je kast fedaag vochtig en wa sit ie hoog!... schaterde gemeen-kwetsend Simbad.

— Mijn kriek is mijn tweede knar,... weerde Manus af.

Hij had zooveel meedoogenlooze geintjes op zijn bochel,

het leven lang te verduren gehad,... nou spotte hij zélf het éérst met zijn wanstaltigheid. Het koel-rustige gekscheren met zijn misvorming en bult was niet plots in Manus ontstaan. Eerst toen hij het bonte prentenboek van 's Heeren maaksels als jonge man met smartelijke bewustwording en vol verbazing kon bekijken, had hij het geleerd onder pijn, gekrenkte woede en verbeten schaamte. Tusschen de hinkenden en verminkten van het zwerfvolk der vroo-lijke buurten bleek hij toch altoos dé leelijke en meest-lachwekkende. Zijn hoogpuntige kriek hing hem als een scheefgezakte schoenebak over den rug; zijn borst puilde als een soldaten-strop. Wel was hij ter nagedachtenis van een apostel door zijn zoete ouders het waereldlicht ingetrapt en met de heilige woorden der consecratie omgegoocheld in lichaam en bloed ... Maar ach... de schande van zijn bestaan droeg hij niet. ïn zijn jonge, verlangende jaren vooral had hij de wreed-gemeene beschimpingen