De Jordaan, van Nes en Zeedijk

II

lons, zijn pet en zijn pronk-gezicht. Nou prikte hij den vent lekker.

- — Soo'n snoefert!... Mit welke hassekrasse en slampampers ga je om?... bromde de uitsmijter, in schijn terug schertsend, inwendig beleedigd en boos.

Manus, naar zijn gewoonte, antwoordde niet op de woorden, maar op de achtergehouden gedachten.

— Vuile Kriek hè?

— Jij weet 't soo raar uit te gooie.

— Mot ik lang hange?

— Sukke rare babbels hè je bij je.

— Mot ik me late uitswavele?... lachte de Bochel en het linkeroog diepte weg als kneep hij het zijn hoofd in.

— Vandaag Bad-Aap... sjein in de kloffies,... 'n extra flesch,... gromde Simbad, de oogen vol woedende speellusten.

Manus hield niet van zwaar spel. Het moest om de fijnigheid van de berekeningen gaan. Niet, dat hij niet van een extra lurkje hield; maar door het gokken gewonnen had hij er niks mee-in-zijn-pet. Tóch wou hij dien geweldenaar niet weigeren.

— Top.

— Hoe laat is 't Kriek?

— Op slag van wat-joe-time.

- Sim wist dat Manus geen tikkertje had; kon hij zijn gouden bullen laten kijken. Viel hem niet mee. Bad-Aap liet zich niet bluffen.

Simbad smakte zijn zwaar en groot krachtpatserslichaam eindelijk op een matrieten stoeltje dat tegenover Manus stond. Zittend, stak hij nog meer dan een hoofd boven den Bochel uit. Het groezele raamlicht greep zijn gelaat dat overal puisterig gevlamd was; de kenmerken van zijn ziekte, die hem soms tot ware razernij-uitvallen bracht. Zijn zware, logge schedel rondde kaalgeknipt en

Sjein in de kloffies: netjes in de bullen.