De Jordaan, van Nes en Zeedijk

25

de nachtrust van zeer rijke burgers van de stad kon Manus rooven,... als hij wou. Maar hij woü niet. De schandpaal had hij kunnen opslaan. Smiechten en wellustelingen in het geheim had hij kunnen afpersen... als hij wou. Maar hij woü niet! Hij had alles gezien wat hinkte achter lakei en livrei. Wat had hij al niet gehoord, nagespeurd, begrepen en betrapt! Wat behendig comedie-spel en welk tergend bedrog. Wat een kermis van geilheid en liederlijkheid héél de waereld, die maar draaide als een dwarreltol. Nee, doodbedaard zou hij zich houden en dampen, en zijn kriek eens tegen den stoelrug wrijven. Die jeukte vandaag alsof er regen vallen zou.

Zijn linkeroog kneep Manus weer diep dicht en het opensperrende rechter bekeek met wellustig plezier den diepen ebbenhout-gloed in den doorrookten ganzepoot. Rekenen zou hij, zijn leven lang, hersens maken van ieder lid van zijn lijf.

Op de trap hoorde hij den zwaren tred en het vaste voet-gestamp van Simbad. Die wist in de stikduistere portaaltjes den weg alsof er electriek brandde. Driftig stootte de uitsmijter de deur open. Als een knoestige reus verscheen hij in de lage kamer, terwijl zijn hoofd bijna de zoldering schuurde. In zijn stomp-korte en uitgedijde harige handen droeg hij het bakspel en de dobbelkokers.

— Prefester Bolkop ... sét je,... noodde Manus spottend.

— Heel gaarne Van Rovvelestoof,... schertste Simbad met een nagebootst-aristocratisch stemmetje en toontje, terwijl hij toch staan bleef.

— Aje dié gaffer hoort... lachte Manus.

Dat is jonkheer Van Overhoof...

— Soo, edelaardige Dirk,... schertste Peet door.

— Dag nie minder nobele Flip,... sarcastisch sneed Simbad af.

— Je mag je neus wel ereis naar de klompemaker sture, Sim,... dat sie ik nou nét.

Manus kende Simbad's ijdelheid op zijn pak, zijn ga