De Jordaan, van Nes en Zeedijk

24

heele waereld... met al haar meedraaiende gasten! Alles was elkaar gelijk. Inbrekers, dobbelaars, verkrachters, dieven, souteneurs, och, het was zijn dagelijksch verkeer. Hij rookte, dronk en speelde met ze. Ze waren alléén verschrikkelijk als de duivelsche lusten hun kwelden en ze niet meer nuchter... rékenden. Rekenen, doodbedaard rekenen moesten ze als 'hij. Schreeuwen konden ze, vloeken, razen, messteken en ranselen. Maar rekenen, de hersens gebruiken... niet één! Een wijf in de Nes had jaren geleden haar onecht kind uit het wiegje genomen en het in dronkemanswoede op de brandende kachel gelegd. De buren hadden het wicht gered en de vrouw lamgeslagen. Maar Manus vroeg niet naar de krankzinnige vrouw, wél naar die goeie, lieve, hartelijke... buren. O! van die wist hij even gruwelijke, ja érger gemeenheden. Die hadden hun kindertjes voor een kwart meijertje laten ontmaagden! En juist zülke creaturen hadden gehuiverd voor de daad van die gekkin?... Alles één pot nat! Zoo lachte hij door zijn toograam en rookte. Nooit had Manus zóó diep zijn linkeroog dichtgeknepen als onder de benevelende werking van een verschrikkelijke herinnering uit zijn eigen leven. Hij scheen zwaar aangegrepen. Gauw zwiepte hij zijn heel bittertje de droge keel in.

— Wat zou 't, ... waterverf!... gromde hij en tastte weer naar zijn bedaardheid.

Och, als hij spreken wou. Maar hij gaf geen zier om duiten. Hij had voor niemand te zorgen. Geen moeder, geen vader, geen broers, zusters, vrouw noch kind. Hij, wanstaltige kriek... wie keek naar hem om? Wat zou het? ... zijn ganzepoot-pijp, dit was zijn makker. Joden Jet en de ״jonges" had hij kunnen verraden en verkoopen. Hij wist van él hun geheimen en hun laagheden. Hij poe-kelen?... nooit! Hij had de lucht van alle vuile lichtekooien-kamertjes gesnoven. Hij zweeg. Als hij woü ...

Kwart meijertje: bankje van vijf en twintig gulden.