De Jordaan, van Nes en Zeedijk

at

dacht,... dacht de dood om jou ... Zoo had elk creatuur zijn eigen zin... Eindelijk al dat gesuf, zooals straks, afgewisseld door een bak-spelletje of een klaverjassie met de ״jonges".

Manus was een kromgedraaid gedrocht met zijn kriek en zijn opgebolde borst. Zijn voorhoofd builde ver uit en zijn buitengewoon breede kop leek zonder nek op zijn romp ingedrukt. Héél zijn wezen, klein, scheefgeperst, had iets van een geschonden Japansch afgodsbeeldje. En toch was er niets afschuwelijks in zijn geelachtig baardloos gelaat. Zijn dunne, fijne, sarcastische mond liep in diepe spothoeken uit en zijn oogen vooral lichtten als groene vlammetjes in een diepen koker. Vanmiddag wachtte hij Simbad, een uitsmijter in de Nes voor een luguber derde-rangs café-chantant. Simbad de uitsmijter, had vroeger gevaren en was voor eeuwig gedoopt als Simbad de zeeman. Bad-Aap, — hoe kwam hij toch aan dien naam — hield niets van dien oud-matroos. Hij leek ruw, wreed, vuil, woordbreukig en door-en-door gemeen; de stille vrind van de meest beruchte kwartjesvinders in de Nes, de stiekeme helper van inbrekers, souteneurs, zakkenrollers en ontaarde zwabbers. Geteisterd door een kankerende geslachtsziekte, vervloekte hij êl wat er nog „gezond" om hem heen liep. Hij vocht, altijd. Manus had hem eens geraden: Hang üit je bordje, vóór je raam... „Hier gaat men uit vechten". De jongens hadden hem eerst voor een wees gehouden in de Nes, maar toen hij eens wagensmeer op één der kerels wangen had geplakt, wisten ze beter. Maar och, hij speelde goed bak en lei een prachtig slim kaartje. Wat kon het Manus schelen,... Trein of Jan Klaasen, één pot nat.

De heele wereld was voor den Bochel een liederlijke poppenkast. Een ieder zorgde voor zijn eigen vetjel Van goeiigheid kreeg je binnenkoorts en een witte tong.

Uitsmijter: sterke kerel, die twistmakera het lokaal uitwerpt. —

Wees: spion. — Wagensmeer: klappen.