De Jordaan, van Nes en Zeedijk

II

lichaam stond zijn middag-bittertje op den raam-post en er naast een kistje met sigaren, een hooge jeneverflesch en eenige ledige kelkjes. Ja toch, ook om zijn snapsie vond hij het leven nog wel de moeite waard. Met ingehouden genot benipte Manus zijn glaasje en fijn zoog de tong den eersten koelen brand van den bijtenden drank op. Onderwijl kneep hij het linkeroog geheel dicht, terwijl zijn rechter-kijker zich wijder opensperde en leek te groeien in zijn wanstaltig-breed hoofd. Niets meer en niets anders begeerde hij dan zijn spat, zijn smookje en de stilte. Nou koekeloerde hij net schuins tegen het gloeiende kringlicht op van de Warmoesstraat. En hij lachte even.

Daar lag nu zijn arbeidsveld,... die duffe, stinkende en broeische Warmoesstraat, met het rottende meidenaas en den menschen-kwansel van smiechtige souteneurs... Wat verder... het Oudekerksplein in zijn verborgen walm van misdadige ontucht, zijn liederlijken moord op kreunende onwetendheid en zijn uitwoekering van verdorven hartstocht... Dan de Achterburgwal,... naar den Dijk... De Oudezijds Armsteeg... Al de gangen met hun krotten van vuil en zwijnerij, waar handboeien polsen van menschen omknelden, die men wijzer had gedaan te verstikken in een hol met mest...

Och, Manus kon toch zoo doodbedaard alles aanzien. Dat was nu eenmaal zijn natuur. Het levend geworden begrip: mensch-erger-je-niet!

Het vuurpuntje van zijn sigaar raakte bijna de glasruit en heerlijk vond hij het zichzelf zoo zwaar te omdampen, dat hij als in een mistwolk wegdook. Zoo koesterde hij broeiend zijn stille mijmeringen. Want stil denken, zoo over alles, voor éigen vertier, was hem naast zijn ingewik-kelden administratieven arbeid voor Joden Jet, nog de meest geliefde bezigheid. En dan ereis als een fatsoenlijk gebakerd en gedoopt Christenmensch over je dood denken. Bleef je juist langer ademen!... Een ieder, vond Manus, moest denken aan zijn eind, want als je niet om den dood