De Jordaan, van Nes en Zeedijk

II

opgezet, valsch-diamanten knopjes in de ooren geboord, met cieraden bestrooid en de modistetjes stotterden van verlegen vreugde. Toen dadelijk was ze aan het werk gegaan. Woüen ze gouvernante worden, buiten? Nee, dat ging niet, waren ze te jong voor. Ook voor kellnerin. Wacht... woüen ze op de ״Bühne"? Wat dat was? Fijn, echt tooneel, den heelen dag muziek en zang ... geld verdienen als water! Wanneer ze zóó een pietsie stem hadden was het al fiat! Nee, geen vuil danshuis... 't Is sonde! ... Ze zoüen niks dan lachen, drinken, babbelen en stoeien zooveel ze er zélf lust in kregen. En sluw had ze de arge-looze hoedenmaakstertjes meegelokt naar de „Alhambra", bij een extra middag-voorstelling. In het diepe halfduister van de smalle zaal zaten opgedirkte vrouwen, doorzichtig naakt, zwaar geschminkt. Zoo als die parkietjes zich de oogen uitgekeken hadden! De blanke boezems der vrouwen fonkelden van valsche juweelen. Eén droeg een dikke snoer kralen die rood om haar hals neer-droppelden als donker bloed. Uit enkele hoeken glom en gloeide gaslicht en straalde iets zoo feestelijks hen tegen van de goudgelijste spiegel-wanden dat ze duizelden. Uit de donkere zaaldiepte klonk muziek... Een viool klaagde; de piano roffelde zacht en een lieve, bevende meisjesstem zong een week minneliedje. Het oudste modistetje huilde... zoo pas uit haar avonddroomen van liefde. En de andere liet de oogen glanzen van verrukking.

Joden Jet wachtte op dat moment en riep toen, onder grijnslachen ... Madame. En Madame kwam, monsterde de „engeltjes". Ze schonk de zenuwachtige wichten troebelen, zoeten port. Dié stotterden van zoo een plezier-leventje. In tijden had Jet zulke kosere niesses niet aangeslagen en was zij die gniepige adjes lekker heurlui poenigen neus langs-gemarcheerd. Zoo schuchter hadden de dodder-dijntjes gevraagd: Wat motte we kenne? En lief-lachend antwoordde Madame: Een heel klein beetje

Aangeslagen: aangeklampt. — Adjes: agenten.