De Jordaan, van Nes en Zeedijk

119

luchten, begon Manus Peet opnieuw over het nut van zijn eigen bestaan te piekeren.

Ja, hij leefde nu eenmaal op modder en moerasgrond.

- Maar hij had zijn bik op tijd, zijn sigaartje, zijn werk en bleef toch onafhankelijk op eigen manier. Leefde hij nu van de zwijnerij zijner patrones?... Hij deed zijn arbeid. Leefde een lommerdknecht van den woeker van den pandjeshouder? Leefde de geneesheer van ziekten? De stad van belasting-penningen der boeven? Nou had hij niet gestudeerd in een ״anetomisch atlas"... maar toch kon ieder mensch een stemmetje geven als hij in nood zat. Wat stak hem toch in den krop? Jet betaalde hem eerlijk. Hij had werk en veel vrij. In zaaitijd kon hij de sikkels der maaiers gaan zien blinken rood in de zon. In lente en zomer kon hij kuier op kuier slaan. Wat begeerde hij meer? Hij moest,... moést zich buiten al het rumoer van het begoochelende leven houden en toch rustig smullen als een waterrat in zijn verdekt-donkere loopgraven, doorwoélend zijn stinkenden aardhoop. En al popelde zijn hart naar al wat er gebeurde,... pöferblomme in de maneschijn!... wat deerden hém zijn naasten? Wat deed hij, machtelooze kriek, in het heete gedrang? Hij droomde er altijd benauwd door. Aboe!... vannacht leek hij ook één keer wakker geworden! Dat was hem stellig in geen tien jaar gebeurd. Wakker worden, wakker... hij, Manus? Natuurlijk onder den invloed van een dreigende droom-gedachte. Hij was recht-overeind in zijn bed gaan zitten en tot zichzelf had hij gezegd:

— Pas op, dat Joden Jet je geen vergif ingeeft.

Toen was hij weer doodbedaard gaan liggen en dadelijk ingeslapen. Nu schoot hem zijn wakker-worden te binnen, nu hij bedacht hoe helsch-nijdig Joden Jet den laatsten tijd op hem bleef. Omdat hij nooit met sluwe lok-daden mee hielp; omdat hij de pest had aan dagvaardingen en proces-verbaals waarbij hij betrokken werd en die hem zijn rust roofden. En omdat hij stokstijf op zijn paardje ging zitten: hij was er alléén voor het optellen