De Jordaan, van Nes en Zeedijk

8

wezen en maak je een blindemannetjes-spel van al wat er bestaat;... dan weer zet je een slabek en een kol, en schreeuw je een ieder naar de ooren dat je giftig de waarheid wil zeggen en niets aers!"

Manus begon zich te ergeren aan zijn eigen mensch-srger-je-niet-bedaardheid en aan de muiterij van hart tegen hoofd en kop tegen zielement.

Vandaag scheen het Manus Peet een sombere Meidag. De herfst leek door de lucht te suizelen en te weeklagen. De boomen ruischten in de stad zoo onrustig en zwaar. Overal hoorde hij de stem van het afstervend jaargetij, de fluisterende klachten en het kwijnende gemurmel van wat verging. Maar de herfst, mijmerde Manus, was toch een gang naar den dood,... en de lente juist een uitstraling van leven! Nou voelde hij zich onthutst. Was het in de natuur dan precies als binnen in zijn hart, onrust om tegenstrijdigheid en verwarring? Nu leek de lente, nee, maar in alles precies op den herfst... Dan leek het leven ook precies op den dood en de dood op het leven.

Weer keek Manus stil-ontroerd, naar een heel somber brok wolk-lucht dat boven de Nes dreef. Hij herinnerde zich dat het gisterenochtend ook zulk vaal-somber weer geweest was en dat hij, toen juist heel vroeg op het pad, van Halfweg het Kalfje terug wandelende naar de stad, onder een zware wolken-donkerte en een storm-achtigen wind die de afgewaaide jonge bladeren deed kringstuiven over den weg, de boomen had hooren ruischen als een opgestuwde zee,... en dat plots tusschen de herfst-hui-vering van het landschap een diep-zoete grasgeur van de wei kwam rondroken als iets zalig hoopvols... En Manus werd het een troost te weten dat het toch nog geen herfst was. Want, mijmerde hij... al was je dood... en je leek te leven,... het scheen hem veiliger... te léven... en dood te lijken.

Gisteren en ook nu weer, onder invloed der grauwe