De Jordaan, van Nes en Zeedijk

io8

wil die zelf terug sidderde voor de feiten. Nu begreep hij dat moed bij zijn wezen behoorde, als zijn kop bij zijn romp; nu besefte hij waarom een rilling door zijn bloed ging bij iedere aanschouwde daad van zelfopofferende dapperheid, en waarom hij den angstigen en wegkruipen-den mensch verachtte en haatte. Als het luien van een alarmklok, zoo aanhoorde hij den roep die waarschuwde voor het gevaar,... en weer trilde in een schok door zijn hoofd, de gedachte, dat het leven zonder vermetelheid waardeloos was.

Zoo genoot hij van de bioscoop-drama's met slechts één groep van in werking gebrachte gevoelens, het toevallige en lagere door zijn eenzijdige gemoeds-ontroerin-gen uitsluitend. Als een schraapzuchtige vrek zat hij op den tijd te loeren en iedere minuut wou hij vasthouden, omklemmen. Ging dan weer even tusschen de bedrijven het licht op, dan keek hij, als uit een stikduisteren put opgehaald in het flonkerende zonlicht. En even later snakte hij weer naar de donkere zaaldiepte en de muziek, de muziek in de verte. Hij wachtte op de afrekening met de schurken. Tóch wist hij zélf niet goed waarom. Want voor die stoutmoedige boeven had hij toch óók gevoel. Soms wist hij zelf niet wie hij zou hebben willen bijstaan, de kerels of de politie. Nee, de politie-lui waren toch ook stomme krengen, aaswerpers in de broeiende duisternis van het slechte en hachelijke leven. Tegen hen had hij toch een hardgrondigen wrok die onder den drankinvloed ook bij hem meer dan eens tot razernij was overgeslagen. Maar het koud-wreede en helsch-hebzuchtige van den mis-dadigen roofdief was hem geheel en al vreemd. Hij verachtte nachtelijke straatroovers en op geld azende souteneurs. Hij hield ervan tegen de openbare macht óp te trekken, straatgevechten uit te lokken, maar nooit om geldelijk voordeel; alleen om de orde-branie der politiemannen te pesten en hun gezag in de war te schoppen. Maar voor particuliere detectieven met stouten durf had hij groote bewondering en als hij niet te stom was, zou