De Jordaan, van Nes en Zeedijk

05

deel, met een woedende, hartstochtelijke begeerigheid zou hij op die schurkenbende ingeranseld hebben, op die stinkende luiwammessen en bluffende misdadigers. Nee, niet om eigen bravigheid te redden, maar omdat het zoo in zijn aard lag zich te weren tegen al wat gemeen bedreigde, afronselde of op slinksche wijze lokte in opgezette vallen. Hij vreesde geen messteek en geen bloed; maar waar hij van spuwde, dat was van pooiers en ge-meene dieven. Daarom, als het op knokken aankwam, zou hij partij tégen de Apachen opgenomen hebben, die laffe, schunnige bluffers, die bange en slampamperige schoothondjes van mannetjes! O, hij was dól op het zien vangen van vluchtende en allerlei listen bedenkende misdadigers en boeven. Hij voelde altijd precies vooruit hoe het zou gaan. Moed hebben... moed houden!... Nee kerels, niet terug,... doorgaan!... doorgaan!... durven! ... doorzetten, al laat je je hachje!

Zoo zat Mooie Karei in hevige spanning en zelf-op-winding en zoo sprak hij de bioscoop-beelden aan alsof ze hem konden hooren en zijn raad opvolgen. Het was een wild, bedwelmend genot en een meeleven met iedere beweging op het flakkerende doek. Vaak kroop hem de angst tot de heete oogen, de brandende benauwenis over mislukkingen en het sarrend dwarsboomen van lot en omstandigheden. Dan wrong en beet een onrustige pijn in zijn opgejaagd en begoocheld binnenste, begon zijn bloed wraakgierig te gisten en te gloeien. Maar blijdschap over een welslagen, brak zijn kleinmoedigheid, gaf hem weer alle volharding en levensvreugde terug. Dan ademde hij opnieuw in een hemelwijde lucht, verviel al zijn weeke en zelf-spottende inschikkelijkheid met eigen voornemens en gebreken. Heerlijk vond hij het, te zien inranselen op arglistige schurken en verkleffers, die zich niet meer wieberig konden maken; kerels, wier haat en kwel-

Pooiers: mannen die leven van het geld dat een vrouw met haar lichaam verdient. — Verkleffers: spionnen. — Wieberig: vluchten, ontsnappen.