De Jordaan, van Nes en Zeedijk

04

straatzwabber en dat hei-uitstralende gefonkel van bioscooplampen, zóó, over het doffe geroezemoes der drommende menigte, pakte hem altijd weer iederen Zaterdagavond even sterk. Er brandde een gistend plezier onder de jonge meiden en kerels, waar met waarschuwend woord niet tegen te lapzalven viel.

Die dravende paardjes lonkten ieder naar een ruitertje en zoo guitig werden ze niet bekeken of guitiger nog oogknipten ze terug. Dat klopte. Fijn vond hij ook dat schetterend en elkaar in stemme-kracht overtroevend geroep van de bioscoop-portiers bóven de schuifelende menschen-massa. Hè, als een brandschijn sloeg het licht neer over hun pratende gezichten. Net een zeerob die lucht slikt, vond hij dien dikken reus met zijn opge-pronkte kapiteins-uniform. Zoo een olmse zuigstang! Zou hij nog een nummertje uitloeken? Gretig bekeek hij eerst, telkens van zijn plaats geboft door opééndrin-gende voorbijgangers, de schei-kleurige reclamebiljetten en langzaam spelde hij het program. Het zag er altegaar verschrikkelijk uit. Een bloedende vrouw, in waanzinnige smart half neergestort over een verminkt lijk ... Oele!... Oele!... hij zoog liever ijswafels. Dan, hooger op, zag hij een woesteling met vuurrood haar, in een boot een jong meisje met een mes bedreigen. Roodbaardje... dui-velsch-aardje ... bromde Karei. Daarnaast een oosterschen hemel in avondstond, die nog bloedde en gloeide van roode en gouden vlammen. Nee, dat was alles niks voor hem. Hij loerde op detectie ven- en moordgeschiedenissen onder het crapuul. Gevechten mét en listen tégen de Apachen uit Parijs. Dat was écht en daar bleef hij dol op. Wel vijf uur achtereen kon Karei naar zulke akkevietjes kijken. En tóch niet omdat hij voelde als die Apachen-vechters en dansers. Het klopte ook wel zoo om-en-de-bij in zijn bloed, maar alleen als het op vechten en dansen aankwam, niet op rooven en jatten en moorden. Integen-

Olmse: oude, afgesleten. — Uitloeken: afzien. — Jatten: zakkenrollen.