De Jordaan, van Nes en Zeedijk

101

trok... Nou de lichtrooie das, hel rood... immes!... en een spierwitte hooge boord! Dat vond Corry zoo mooi; dat wist hij ook weer stiekem van een klappenden gooser. Ze hield niet van de Jordaansche broeiers, met hun leegen hals in een stropdas en den geplakten lok op den glimmenden voorkop. Die Wijde-gang-gasten konden voor haar den dood rollen. Achter het donkere ״Kolkie" liepen ze fijner! Die is gaaf,... lachte Karei en hij bekeek en betastte heel onderzoekend zijn gladgeschoren kaken voor een spiegel in de voorkamer. Toen stapte hij weer naar de keuken en draaide met branie zijn snor in de punt. Wéér liep hij naar den spiegel, monsterde zich opnieuw en lachte even. Niet kwaad voor een Dijkslenter, bromde hij in zichzelf... Nou zal ik haar vast er tus-schen nemen. Nog op de fijngekamde pruik, heel voorzichtig over de scherpe scheiding heenschuifelend, de pet... en dan... fiat!... met een sprong van Jan de Sik... eruit!

Zijn vrinden vonden Karei den laatsten tijd eigenlijk veel te fijn in de bullen gekneld en niks meer een Jor-daanschen jongen. Wat dachten ze dan? ... Dat hij ging roepen als Sekkie Neus... door de Willemstraat:... Ses sente 'n bak mit schol!... tot hij zich open beenen had geloopen, en dien je van de Egelantiersstraat tot de Baangracht kon hooren galmen? — Jullie bint t'r nog uit Waterloo, ouwe broeke,... grinnikte Mooie Karei dan,... uit de tijd!

Ze lachten mee, de vrinden, vooral omdat ze den kerel zijn knuisten bewonderden. Maar haaks was het niet!

Wat?... dreigde zijn stem en weer pruttelden zij schuchter weg een bijdraaiend woord. De vrinden moesten niks van zijn genadelooze knok-klavieren. Ze kropen allen voor hem in hun schulp, en Karel's meest verknochte vecht-adjudanten vonden alles „kedin" wat de stoutmoedige aftuiger deed. Een week geleden had hem een Zee-

Aftuiger: vechter.