De Jordaan, van Nes en Zeedijk

100

hij tegen den vloer zou slaan. Alles ging tollen om zijn oogen. Het dansende hak-en-mak-gespuis zag hij met dubbele, verhitte pretkoppen. Dan schrikte hij óp als Corry keek, even schuw en minachtend de lippen saamperste. Zoo kwamen de angst en de verlegenheid en de brandende schaamte dat zij zou merken ... ״Jezus!... Karei loopt op me!" Dat zou hij niet kunnen verdragen. Als dat zoo uitliep, zou hij de lampen in de zaal stukslaan, wanneer ze er althans een woord in de danskroeg van repte. Maar ze hield haar lippen op elkaar en tóch vreesde Karei. Onder de hevige angst-inbeelding holde hij dan het lawaaierige lokaal uit, om tot diep in den nacht rond te dwalen en dan weer,... ergens in te stappen waar Corry plakte.

II.

Op een Zaterdagavond stond Mooie Karei voor de winkelstoep van zijn broer Stijn. Neel had juist wat spotzinnetjes naar hem toegespat, van het aanrecht tot de straatdeur. Met Neel begon hij liever niet. Die had een geraspte tong. Als dat wijf hem goed in de poppetjes loerde, wist ze alles. Stijn was gemoedelijk-rustig. Ze hadden samen een geel velletje verdiend en nou wreef hij met gebaren van stille vergenoeging zich over de baaien hemdsmouwen. De Meiavond zoelde door de lucht. Vannacht zou Karei weer den Zeedijk beklauteren; vast! Hij groette luchtig en stapte haastig een scheerderij in. Het was er stampvol en de menschen zeurden rond hem de honderd uit. Hij zei boe-noch-bah. Dat zwijgen kostte een koopje,... nou hij toch niks te zeggen had. Toen hij geholpen was repte Karei zich naar huis om zich lekker te kleeden op zijn piekfijnst! Eerst zijn gele nieuwe schoenen. Ze kraakten als maalde hij beschuiten met zijn hakken. Daar hiéld Corry van; dat wist hij stiekem. Dan zijn gekloft blauw pak, dat hem zoo strak langs het lijf

Geel velletje: een bankje van vijf-en-twintig gulden. — Gekloft: fijn.