De Jordaan, van Nes en Zeedijk

99

hun hunkerend verlangen-woord naar zijn tegenwoordigheid. Als een bitsige dog had hij ze aangeblaft en afgesnauwd en zij bleven druilen als huttemetutjes, geen raad met eigen bestaan wetend. Zoo een kinkel. Nou begreep hij hoe hij misdaan had, nou hij zélf ziek zich peinsde, hunkerde, eeuwig hunkerde naar Corry's bijzijn; nou hij zélf sufte, griende en alles, alles op de heele aarde, in verband bracht met haar creaturigheid. Zijn broer Stijn, die snuffelde al nauwer om hem heen. Die goochemert giste iets. Anders wist die goeierd alles van zijn liefdesavonturen; nou neep Karei den mond dicht als een deksel op een bus. Nee, zoo gemakkelijk zou hij niet in de kaars vliegen en al had Stijn een snuf in den neus, geen woord zou hij babbelen. Ook Stijn vroeg niets, niets. Als de negotie maar bleef gaan. Maar die slabbakte telkens weer. De lust was er uit! Zijn een biet! Kwam het uit, dan kwam het uit; moest Stijn maar weer op eigen wieken drijven.

De laatste maanden slenterde Mooie Karei iederen avond op den Zeedijk, om haar. Hijzélf walgde soms van het gajes daar. En nóg had hij Corry, al die dagen lang, niet aangeklampt. Weer vroeg hij zich af, wat toch die gekke duizelingen beteekenden als hij naast haar stond, wanneer hij slechts even den rand van haar rokken zag ópzwaaien bij het dansen. En tegelijk woedde de drift in hem dat ook andere kerels er naar gluurden. Bierpot na bierpot zou hij hebben kunnen aan scherven ranselen op hun gekke testen. Hij stikte half van gif en wat wilde vloeken brandden hem de lippen op. Wou hij uitbarsten, dan voelde hij zijn stem afbrokkelen in de keel. En wou hij wat vrindelijks tegen haar zeggen, dan verstijfde juist alles aan hem, trok hij een gezicht alsof hij haar verafschuwde.

Hij graaide rond met zijn armen, in een gevoel alsof

Gajes: min volk.

5'