De Jordaan, van Nes en Zeedijk

98

dom. Daarom kon niemand hem pijnlijker op de teenen treden dan door Corry liefdoenerig te bevleien.

Zoo zalig als hij zijn liefde voor haar voelde, zelfs het verlangen uit de verte, uren aan uren in niets anders te bestaan dan in dat ééne verlangen, zoo verscheurend en pijnigend vond hij zijn jaloezie, die hem schandelijk vernederde. Hij vloekte zichzelf uit voor hansworst, voor opgeprikte banjer, voor lekkende sleepboot... het hielp niets. Een leelijke racheling zou hij aan dat mokkel hebben, oproeriger dan al de Jordaanmeiden bij elkander en brutaal als een gilleskrauter. Zoo een schappie-hindele-mindele had hij nooit niet ontmoet. Wat raakte het hem eigenlijk of die meid twee of twintig kerels gelukkig maakte? Die spinnekop kon immers vrij haar knuisten roeren. Hij had zélf altijd gevochten tegen het stekelige tuig: jaloersche minnaars en afgunstige echtgenooten. Den hardsten kopstoot vond hij niet hard genoeg voor zulke ronkende zeurders. Hoe had hij Jan Halfzacht uit den aardappelenkelder in de Vinkenstraat niet afgedroogd; en Pijpie Rook in zijn baaien broek gezet, tus-schen zijn fruit- en zuurwaren op de Lindegracht! En dien gekken varkensslager uit de Anjelier en dien drogist van de Goudsbloem zijn eigen zeegras geven te kauwen. Oho!... En nou,... stakkeriger was hij eraan toe dan al die afgeranselde dwarstrekkers. Nou leek hij zélf een gekreukelde kip. Ja zeker, hij moest zichzelf aanklagen, onverlet en zonder snoeverij. Wat zou On-On, zijn felle dans-concurrent op heden, wat zou dié gieren als hij, zoo jammerlijk-in-zichzelf-verloren, hém, Karei, aanbotste!

Hij leed ellendig. Nog nooit had hij zoo een schrijnend wee om een vrouw gevoeld. Nu besefte hij zelf eerst goed, wat hij in andere meiden voor folterende onrust had aangestookt; mokkels, die hem waren nageloopen. Nu wist hij, verstond hij pas hun stille schaamte-verdriet,

Racheling: teleurstelling.— Gilleskrauter: een dief die op alle uren steelt. — Schappie-hindele-mindele: dooreenmengsel.