De Jordaan, van Nes en Zeedijk

7

— Laat soo maar, voor 'n biet en 'n uitje,... spotte Corry schalks.

— Tsja... d£ is te kinderachtig,... drensde Joden Jet en zoetig weer klonken haar woorden onder den wreeden grijnslach vrindelijk óp. In Corry begon iets wilds te dartelen tegen der vrouw's strooperige onderworpenheid. Vlak vóór het gele, schriel-magere wijf zong ze, haar lichaam telkens in two-step-tempo naar voor en achter stootend:

Ga je mee naar Lutjebroek, Staat je gooser op de hoek; Kom je dan niet gauw, Slaat-ie je oogies blauw!

Joden Jet lachte afschuwelijk en verwrongen het magere gelaat van wilden hartstocht. Zoó een meid, vond ze, had haar weerga niet, al kneep ze haar ook de koopwaar voor een prijsje van het hart. Compleet een beeld, ruim een hoofd grooter dan zij,... en wat een toet! Een schoonheid-van-'n-dame-geregeld.

Jet mummelde wat vleiende woordekes tegen de dansende Corry, alsof ze op zoethout kauwde. In bewonderende hartstochtelijkheid zoog ze haar bleeke lippen naar binnen. Kaviaar,... kaviaar, smakte haar tong. Nou, vandaag de noodvlag in top om die juffrouw ״Vlam" te grijpen.

— Hartjes... jaaager... gaat nooit verlore!... zong Corry en ze danste grillig-malle kruissprongen voor de beduusde voeten van de koppelaarster. De flets-schuwe oogjes van Joden Jet prikten licht uit en wisselend keek ze onderzoekend, venijnig en in woeste overgave. Versch aas besnuffelde ze in de mooie Jordaanmeid.

— 'n Prachtpestuur die dondersteen,... mompelde Jet, terwijl Corry lachend naar de hooge lucht keek en dronke-mansachtig slapjes haar halfnaakte, blanke armen óp-zwaaide boven het hoofd.

Lutjebroek; een bekend volks-danahuis bij de Haarlemmerpoort.