Literatuur en kunst

HEIJERMANS׳ DIAMANTSTAD. 2 7

slagen kunnen uithouwen, midden in een realiteit , die voor het grijpen lag, en hij had zijn handen niet eerder teruggetrokken dan bebloed en verwond door de felle levensechtheid en vlijming der werkelijkheid. Hij had uitgehouwen met machtige slagen zijn epos in marmer, al was 't heete gruis de verblufte kijkers om d'ooren gevlogen.

Nu geeft hij ons ellenlange beschrijvingen zonder dat gröote diamantwerkersleven, dat menschen-epos, waarin de vreeselijkste karakters, de felste menschmaskers, de hevigste passiezielen, de prachtigste typen voor 't grijpen waren.

Maar dat kan Heijermans juist niet, omda hij geen psychologie heeft en geen episch levensgevoel.

IV.

In hoofdstuk vijf geeft hij weer een brok goed geschreven ellende-leven, een van huiverenden, schreienden jammer: de schoenmaker wiens kelder onderloopt met vuil. Maar 't staat er weer fragmentarisch tusschen, episodisch, 't Staat buiten de lijnen van het groote verhaal, den bouw door hem zelf suggereerend aangegeven in den opzet; 't staat buiten 't diamantstadleven.

Leest eens pag. 113 in z'n eindelooze detaillering en klein zien, vóór 't woord van den

2