Literatuur en kunst

56 HEIJERMANS׳ DIAMANTSTAD. 2 7

noemden de 6>zw־schrijfkunst, de kunst van het opvangen der gesprekken en van ״de woorden die hij zijn personen hoort zeggen," de ״onver-valschte fonograaf".

Er zijn beweringen, zoo bar, dat ze erger dan kastijdingen verdienen. We zullen de slecht gestelde zinnen van dat heele betoogje nü niet ontleden en ons alleen bepalen tot de bewering.

Nu staat 't zoo. Ieder wérkelijk dialoog-schrij-ver weet dat hij van è.1 de gehoorde gesprekken der personen, met wie hij leeft, als materiaal, bijna nooit iets gebruikt, of in zich opneemt. Dialoog-schrijven is daarom zoo groote kunst, wijl 't organieke vermogen er toe, zeer sterke scheppende voorstellings- en verbeeldingsmacht eischt. Dialoog-schrijven kan alleen een groot stijlvoeler, een voeler van de lévende waarde der woorden, der zinnen. Dialoog-schrijven eischt het beeldende woord in alle vormen, en haar wézenlijke diepte leidt pas tot groote schoonheidsontroering.

In 't zelfde opstel noemen de Schartens nog eens de dialoogkunst kenschetsend: „een keuze doen uit de droog-reëele woorden of gedachten van eenvoudige lieden." Is dat niet allerprachtigste illustratie van eigen felle onbevoegdheid, 266, zóó dialoogkunst te voelen! Geeft 't niet