Simson de Godgewijde

6₃

gebied in bezit namen. Toén vermochten de Canaanie-ten niets tegen de Danieten, die aandreigden als rosse donderwolken ... Waagde dit handjevol, dit geraasmakende, glimmende bendetje nu hem, Daniet uit de Zon, uit het Zuiden, hem die Jehovah's kroon droeg, te tarten? Al waren zij in zwart albast saam-gekropen, hij stootte ze tot gruis met één knuistslag. Toch zou hij onder domme drift-uitbarsting nu alles bederven. Eens moesten deze waggelende krijgers, onder Jehovah's gericht, hun snorkend geblaas bitterlijk bezuren!

Een Philistijnsche zelfverheerlijker snakte naar adem, toen hij zijn laatsten snoefzin voltooide: dat alleen onder het volk van Caphtor, oorlogstucht, moed en eerzucht leefden, ... dat zij de sterren zouden verduisteren met het onweer van hun aantal. Een paukslag druischte zijn snoevende woorden achterna.

Manoach en Zelalphonith durfden nauw de oogen heffen naar Simson, ieder oogenblik een ontzettenden uitval vreezend.

In wrokkende wisselbeurten kreten de mannen dooreen, afgunstig:

— Wij Philistijnen, schenken u, ongedeesemd-broodeter, een vrouw ... wij uit het brandende merg der Porusata... wij uit de roode schemerstad Caphtor, waar Beth-Asthoreth haar zilveren lampen brandt tegen de gouden lampen van Dagon.

— Weet, looze Hebreeuwer... wij traden tegelijk