Simson de Godgewijde

in duistere toovertaal, de macht van booze geesten rond haar adem.

Beeldsprakig en stormachtig van woord, dankte Sichema's vader, purperhoofdig, terwijl hij de vijgwratten op zijn neus verlegen-traag bekriebelde. Hij verheerlijkte zijn dochter, den witten balsem van zijn geluk; hij bezong haar eerbaarheid, haar teeder-felle schoonheid en haar bloesemende jeugd. De dag hunner bruilofte was hem de zon zijns levens! Hevig zegende hij Rahab, het duistere gedrocht der slapelooze nachten en Lilith, den sluipenden nachtgeest.

Het wierd Simson als een inneveling in ondoorgrondelijk veelgodendom van heidenen.

Onverhoeds drongen de gekoperde krijgers der e erewacht, onder dwaze buigingen, Simson en Sichema naast elkander. Vier zwaanwitte knapen verschenen hel-blank uit den voorhof en droegen boven hunne, met boomschors omwonden hoofdjes een guldenen hemel aan, dien zij op vier stangen tusschen de vloer-steenvoegen inplantten, waaronder zij het bruidspaar vingen. Tien harpzangers en een kinderkoor van meisjes jubelden met hoog-lichte stemmen vanuit de bovenvertrekken een verteederend bruiloftslied waarin geluk, overvloediglijk als de dauw van den Hermon, hun wierd toegewenscht. Eerst na het koor zonk er een huiverende stilte over de gasten uit. Het lied ontroerde alle feestvierders. Want het was vol zinspelingen op verbroedering en uitwissching van veete en haat.