Simson de Godgewijde

5°

granaatappeltjes. En zij betastte zelve nu droomerig de goudgebloemde linten van haar hoofdband, waarin Simson donkre paarlen had laten vlechten. Sichema zuchtte, wijl zij zich nu kleinmoedig voelde. Toch, de dag van morgen was voor een iegelijk verborgen. De nacht zou ook haar onrust en knagingen stillen.

Het schermutselend plagen van de beschroomd-verleidelijke, met myrthe-takken gecierde bruid begon opnieuw. Plots wierd zij uitgelaten-speelsch weggetild van haar rustbed, door de tengere dans- en tambourijn-meisjes, om telkens in het vrouwenvertrek, haar kapsel anders te laten tooien en van kleedij te wisselen. Eentonig gezang, slingeraans en heet geruisch der schudhoepels, begeleidden iedere geheimzinnige wegvoering der bruid, die na korte poos verscheen, dan in het purperdonker, dan in weerlichtend hemelsblauw, dan in het zonne-wit, terwijl een wonderlijke veelsoortigheid van verblindend-gepolijste ringen en gouden gespen haar heupen, armen, polsen, handen en ooren beflonkerde. Over Sichema's borst hing, ieder-maal opnieuw, de gouden bruiloftsgordel door Simson haar bij het tweede bezoek reeds geschonken. De gouden bokkelen en belletjes glommen erin als stukjes hel vuur. Het gezang rondom, bleef gonzen zonder einde, onder het snerpend en uitwaaierend getokkel der vierentwintigsnarige harpen. Telkens wanneer Sichema de eetzaal weer wierd ingedragen, bonden de feestgasten haar een blinddoek voor de beschilderde oogen. Dan moest zij Simson tastend zoeken tusschen