Geschreven Portretten

93

schuindwars tegen de bloemkelken óp. De lucht zuigt en sopt warmte-dampen bijéén, verpaarst zich in het blauw, en het rood ligt gesmolten en verwoest van uitgelaaiden gloed. Dan komt de avond-schijn. Nu duistert het blauw van den hemel tot donkere azurigheid, het rood zwemt in den wellust-slaap van uitgeleefde kleur, het groen dat al zijn gouden vonkeling verspild heeft in het zonnevuur, dreigt met schaduw en droeft in de diepte van zijn bestorven glans. Als een zang-zwaar en van smart doorzucht adagio omdroeven die bloemen in avond-licht, de ziel. — Zie, d&t is symbolisch gevoel van het kring-leven der schoone dingen, tegelijk uitgedrukt in kleur, lijn, atmosfeer. Heel de ziel van Spoor is er in uitgedreven, zooals in een zomerhemel, een zilveren wolkenstoet de gansche luchtzee rondzeilt op azuren waterlijn.

Alles van zijn visie op den Morgen, Middag, en Avond is er heengetrokken en het heele leven in zijn op- en ondergang, zijn wisseling van belichting, de Ochtend met zijn rumoer, de Middag met zijn zwijmel, de Avond met zijn zwijgen is er in meegedeeld. Het is een gedicht op de uitstorting, de verzadiging en de kwijning, als de dag voelt, dat de nacht hem naar den dood duwt.

Ik herinner mij een dag, dat Spoor me met groote opgewondenheid kwam halen, om een paar nooit geziene stillevens van Vincent van Gogh te gaan bezichtigen bij Steenhoff in het Rijksmuseum. Hij bracht mij er voor. Zijn