Geschreven Portretten

77

dreunend-smachtende cello-streek, de fijne tooverij van een paar herder-zoete hobo-tonen, sidderend-mooi kunnen zijn, zoo is er ook in de enkele kleur een verrukking en een pracht, die ieder coloristisch voeler schokt en gelukkig, diep gelukkig maakt.

Stelt u nu een middag voor van een, atmosferische wonderen malende Januari-maand, met zijn rijp-witte sprooksels van boomen, zijn aardedamp en lucht-violet, zijn mistende omzilvering van iedere twijg, ieder brok grond, en zie nu zoo'n huis-achtermuur, waar een ontzaglijk wijd land voor uitgestrekt ligt in trilling van zonnige, gouden lichtschijnsels, en ge zegent het uur van uw leven, waarop ge zoo'n ijlen aardedroom kon zien voorbij zweven, verdampen en weer opglanzen voor uw ontstelde oogen. — R-afaël, o schoon, en Michel-Angelo, heerlijk, maar die muur óók, in dat rijp-landschap, die witte droom van broosheid.

En al deze dingen zijn toch van een stille schoonheid, zoo eenvoudig: een muur, een landerij, een bruggetje, wat tuinderij-boomen. En daaroverhéén giet het mistlicht zich nu uit. De goud-violette winterdag grijpt, tegen stervensuur naar goud-paarse en zee-groene hemelglanzen, en het bleeke brocaat brokkelt weg van den steenmuur, en wonderlijker nog is de omschijning nu van den rijpschemer, tragisch-droef en van mijmer-zwaren weemoed worden al deze stille eenvouds-dingen. —