Geschreven Portretten

54

dat we alleen techniek te waardeeren weten. Maar vlak daarop, zingt ze een lied van murmelende klagelijkheid, alsof ze veronstoffelijkt, aan den zoom van den zoeten dood, deze huiverings-klanken van weemoed opving.

In haar sonnetten heeft ze een wonderlijk-rijke klank-keering van rijmen. Soms is het één loutere zang-verrassing voor het muzikale oor. — En ook in de veelvormige rhythme-wisseling voelt ge haar leven uitvloeien. Als zij allegorieën aangrijpt in haar taal, dan zal zij deze zelden verdiepen met den geest, maar bijna altijd omschitteren met een bloemgloeiend vormenschoon. — Zij heeft verzen als koraalgrotten, malakiet-glanzend doorschoten en doormarmerd van zee-groenig licht. — Vaak zingt zij als een wielewaal die zijn slag zacht affuit van de tong, en aan den weergalm, de ruimtediepte om-hem-heen toetst. Het is een aarzelend proeven van eigen zang-geluid, en een keuren van eigen klankdracht. — In haar schoonste werk heeft zij wat de vogelen hebben: het ongekunstelde zelfgenot in zang, den onweer-staanbaren drang naar het zingende geluk.

Toch is zij een ziel van den herfst.... Het leven is haar een droeve romance, zonder dat ze ooit romantiseert; een geheimzinnig ideaal zonder dat zij ooit idealiseert. Toch kan zij impressionistisch dichten, met een benijdbare plastische kracht, in een zeer zuiveren realiteits-toon. Heel levendige en dadelijk-rake dingen heeft ze ge-