Geschreven Portretten

33

Na buldering en onweerwoord overhuivert hem een fijne zedigheid van taalvormen. — Nu wordt deze de leidtoon van zijn gevoel. Dan liggen al zijn hevig-donkre en menschelijk-zware en verhit-dreigende en zwoel-ge-roerde aandriften gestild. Hij weeft zich rust in zijn zacht-zingende binnenste en de zoete demper in hem dekt zijn ziel van alle wereldlijk gerucht af. — Rust moet hem overzinken, als van een hemeltrans in buiten-schen zomernacht. Dat lijken mij zijn zoetste uren van bestaan. Een volle eenzaamheid, een zilte aanraking van het eeuwige leven, éven de lippen aangezweefd. Want deze oproerige en luidruchtige beeldstormer begeert allereerst innerlijken vrede. Geen kluizenaars-verschrompeling, ietwat onwelriekende afzondering van brompotten-moraal, maar een alles-begrijpende, alles keurende en alles met stillen glimlach van rustig geluk aanstarende zielskalmte. — De doortrapte guitigheden en prikkelende schelmstukken van zijn woelige zinnelijkheid kent hij; óok de wilde macht van zijn vertoornd gemoed; en al zijn gracieus-gekscherende baldadigheden en het ironisch gespeel met zijn schichten-koker in zon. —En ook kent hij zijn weelde-driften, zijn wulpsch ontroeren in geuren en zijn gezwijmel in zware, bloedende en helle kleuren. — Maar de hoogere, glimlachende, alles verstillende genieting van levenswijze, doorzwijmde kalmte en harmonische

vredigheid en ingehouden ontroering, die is hem het

3