Geschreven Portretten

23

woordtechniek geworsteld is, waarin de taalmaterie stug en levenloos blijft, glansloos en mat. Dan is er wel aanzwelling, doch onmiddellijk weer neerzinking. Maar 't geheel is zoo gaaf, rijk, hecht en door één scheppings-adem beroerd, dat ge verder van alle bezwaren afziet.

״Feesten" is een boek, vooral van heerlijke levens-gelukkigheid. Meen niet van levens-optimisme. — Van Looy heeft zijn somberheid en weedom als alle groote geesten. Salomo, die paleizen voor zich liet maken van dertigjarigen bouw-duur, en zinlijke bedwelmingen zocht in den geur van het Libanonsche hout, had zijn treurnissen en verzadigingen, zou een zóó van weelde-beelden overstapeld fantast als Van Looy ze niet hebben? — „Feesten" is een boek van natuur-gelukzaligheid. Monte-celli kon niet wellustiger hebben gestaard in het mid-zomersche brio der aarde-lichten en aarde-glanzen. En de tint-tooverij van den herfst, waarin Montecelli zijn romantische vrouwgestalten liet feestvieren,... ook Van Looy greep ze op zijn palet, in 't wazige en in 't hei-schitterende. Het koortsachtige licht om zijn visioenaire menschen-stoeten, kunt ge plots verslorpen zien door een rustige tonaliteit. Dan is alles zoo sterk, zoo prachtig, klaar en forsch van zien en zeggen, dat ge telkens opnieuw gebluft staat door zooveel macht en zooveel kracht. De „Maaier"-figuur is zoo groot voor ons opreizend als een Millet-mensch op het wijd zich-strekkende land. — Ook hier