Geschreven Portretten

2

schoone wérk zelf, om het innerlijke scheppingsgeluk. Van Looy's kunst is er, zooals een wolk, een zee-gloed, een storm, een aarde-damp er is, geheel zonder lagere menschelijke bijbedoelingen. — Zijn werk lijkt mij door en door cosmisch. Er is, — o laat ik het hartstochtelijk u doen gevoelen, — geen schrijver van welken tijd ook, uit wiens arbeid — zoo geurig, zoo van levens-adem doordrenkt, — het frissche der winden, het storm-ruch-tige van een zee-bries, het zoute, zilte, levenshartige van grond, lucht, aarde en bosch, stérker tot ons komt dan uit zijn werk. Hij is zoo ontzaglijk gezond en toch zoo nerven-fijn in zijn kunst. — Dat bedoel ik met te zeggen dat zijn kunst zoo cosmisch is. Er gaat een stroom van heidensche gelukzaligheid door zijn zinnen, iets oer-pantheïstisch, en toch, door de verbeeldings-rijkheid, omvat hij het verfijnde, tengere en vereenzaamde. Er is groote kracht, uiterste fijnheid en een diepe, dan daemonisch-ongenakelijke, dan zoetzinnige gevoels-innig-heid in hem. — Den roes van een faun, de bedwelmende natuurgenots-inslurping, mateloos, ondergaat hij, en toch hoe dichter-idylisch, hoe broos en fijnzinnig weeft hij er zijn zachte en lief koozende menschelijkheid doorheen. Hij heeft woorden, beelden en gelijkenissen, fonkel-hel en betoo-verend als het smaragd en het oranje trillen op de wiekjes van een aurora-kapel. Zooals de natuur-weelde, het bloeiende zomerleven van buiten, doorbreekt, doorstoot