De Jordaan, Manus Peet

82

Een brok tingeltangel-melodie slierte en kronkelde zich weer met krampige klanken den trechter uit. Corry begon star in haar eentje te steppen.

— De nigger alley en de smokey mokes!... kreet zij schei.

Manus duizelde en zijn hart beefde in zijn lijf. Hij doorleefde de verdwazende mengeling van haar treurige vroolijk-heid en haar smartelijke opwinding, en zij was aanbiddelijk-mooi zoo, met den hellen glimp in haar brandend-gouden oogen onder het uitgezakte blonde haar. Hij had wel voor de meid kunnen knielen. Zoo een gek gedrocht als hij toch was! Telkens trampelde de geluks-vernietigende gedachte in hem boven: op die prachtige deern is dierlijke schennis gepleegd.

Corry bleef nigger-alley-en. Soms met iets als wroeging in haar blik, streelden haar fijne handen even langs haar slanke kuiten, toch heimelijk-onwetend en argeloos. Als Peet haar dan in zijn hevige en nauw te toornen begeerte heel lichtjes aanroerde of een schuchter aaitje waagde over haar kin, dan kon zij hem met een zoo meedoogenlooze minachting en een grie-zelig-klein spotlachje doen gevoelen: nou wordt het toch dl te gek — een ouwe kriek die Corry aanhaalde!... dat hij in een vernederende schaamte wegzonk en wat sluikerigs stotterde, Zonder weet. Corry floot fijntjes en snerpend, danste weer door of zong een gebrekkig refreintje, als de muziekstoof even zweeg: Gewoonlijk siet me se in 't donker, Bij maneschijn en stergeflonker, Het gelaat in strakke plooi getrokke, De ouwe bokke.

In een hoekje druilde Manus vanééngesmeten weg achter een paar koperen kroezen. Zoo kwijnend-ellendig had hij zich nog nooit gevoeld. Hij rilde als onder pijn-koortsgloeiingen bij een versch-ontvelde wond. Hij leek erg in den pas!... Ach, zou hij dan nooit getemd worden door het lot?

Corry was weer wild opgesprongen naar de gramophoon. De zangkast joelde weer scheurende, haperende klanken, valsche, wreede en hijgende muziek, en Corry hakkestampte weer haar