De Jordaan, Manus Peet

smokey mokes. Met leek Peet alsof de deern op zijn hart danste. Hij kreeg een stikkende benauwenis en alleen met woedende inspanning kon hij zijn grienen bedwingen.

— Soo'n lafsielige rolluik ... Wat 'n treurwilg ... wat 'n saggerijn!... schold hij zichzelf.

Wat een aftroggeling van zijn geweten! Wat een beschaming tegenover een meid met krulponnie en een airtje van nonnen-kuischheid.

Plotseling sloeg ook Manus óm en begon hij als de oude wrang-sarcastische Bad-Aap uit de Nes, snijdend bespotter van den millioenen-koning Monsieur La Lune, — gódoome!... zoo vlijmscherp te hekelen en zoo fel-bijtend te schertsen, dat Corry ineen naar hem opkeek met een angstig-vreemd ontzag in d'oogen. Nu rukte Peet bits de plaat van de pen en met zijn klankzacht-week tenoortje begon hij te zingen:

Ik docht: wat sou toch die schaduw sijn,

Schaduw sijn, 'n Aardig lief meisje kwam tot mijn,

Kwam tot mijn, Maar se gaapte verdrietig en vol pijn,

En vol pijn. Ik mag tug nie mit je alleenig sijn, Alleenig sijn!

In dolzinnigen overmoed zijn innerlijke gejaagdheid en onrust schijn-bangelijk openbarend en juist daarmee verbergend, spotte Manus:

— Hé trapeze-meid!... 'n immese haarlokkie van jou op me borst, in 'n fokse medeljonnetje, hée? ...

Corry vouwde zich op van den lach, om Peet's toon.

— En dan 'n moppie guitaar bij maneschijn ... op de rand van je ledekant... soo, om je nek te krake ...

— Ik heb 'n voorgevoel, Manus,... stotterde Corry op haar beurt verlegen.

— Dat ik,... onderbrak Manus in stoeische wildheid,... dat 'k twee kilo blanke aardappele mit je ga besteke ... en 'n

Fokse: gouden.