De Jordaan, Manus Peet

8i

baartjes bewoog Corry haar handen en voeten, tot plots een geweldige stem den trechter trillend-schei uitschoot: Het bloempje dat je me hebt gegeven Is mij in mijn eenzaamheid gebleven, Verwelkt, verdord en zonder kleur, Behield het steeds zijn zoeten geur ...

Carmen's liefdezang en bloemenlied! Manus beefde! En hij zag Corry tegenover den hoorn zitten met een afgrijselijke, tijgerachtige schittering in de oogen. Om haar mond trok een smartelijke kramp en haar tanden leken nerveus iets stuk te bijten. Zij scheen alderlei zwoele en zoete geuren te ruiken, zoo onrustig snoof haar fijn neusje. Plots rukte zij de plaat los van de pen, gooide de stift om en gilde, opgewonden:

— Manus ... schenk een flesch met de gevlagde kurk uit ״De Kuil"! Hée dakhaas ... nakende neet... je kijkt zoo stom als 'n koeiemarkt... Betaal, vooruit. Ajakkie ... vervelend kreng van 'n Carme in haar afgezakte peignoir ... hup lel, 't cabaret uit!

En in prikkelende gejaagdheid peuterde zij een andere plaat op de zangstoof: Tosca Arioso. Maar ook die lamenteerde en zanikte week als een kinderslaapliedje.

— Weg Peet... 'n dollar-wals ... of soo'n sing van Sir Francisco ... hóla ... souper intiem!

De gramophoon-muziek bleef haar heeschen roezemoes van galmen en tonen, van roffels en snerpende kringklanken door-eenrazen en de stuiperige tooneel-hartstochtstem van een Itali-aanschen tenor, daverde tegen de lage muren.

Manus zag Corry huiveren en half bezwijmen. Haar gezicht vermagerde van ontroering. Maar dan ineen weer brak zij alle overgave van haar wezen af met een dollen spot, alsof zij martelend verdriet en tranen wilde wegsmoren. Door Manus schoot jaloersch de gedachte heen: zij piekert over Mooie Karei en zij worstelt met haar openrijtende ellende. Haar verlangen kreunt en huilt in haar jammerende binnenste, maar zij wil alles voor Peet verbergen.

Manus Peet. 6