De Jordaan, Manus Peet

78

Westermarkt, smoezelig de handen had gelikt. En verleden nacht had zij gedroomd van een flikkerende zeis, die met het vlijmende scherp pal boven haar nek hing aan een elastiek schommelend lusje. Triest gooide zij zich weer in herinneringen van haar oude leven. Zij hunkerde naar ״Alhambra", naar de doffe schmink en naar het lokkend-zwoele muziekje in het halfdonkere zaaltje en naar den schroeigeur van heete friseer-tangen die opdwalmde overal, uit de kleedhokjes. Zij verlangde weer naar Lemmens, het nachtcafé, naar het japonge-ruisch van Whiskey Soda en naar de maan van „Maxim" en „Moulin Rouge". Zij hield het niet meer uit onder de fatsoensbeklemming van haar modezaak, gilde zij. Toe,... Manus moest haar ook maar weer eens de kaart leggen:

— Ajakkie Peet... geen zevens op d'r kop en klaveraas kan doodvalle... en laat me nie dekke mit swart van klavers en van schoppe ... en geen harte-nege Manus ... óf gekeerd, dan heb ik wel trane ... maar van 't lache!

Manus grinnikte. Want hij voorvoelde dat nu él zijn kundigheden fijntjes beproefd werden. Straks zou de deern opdringen met haar droomen. En zij kwam met haar droomen. Zij had een heel klein bleek herdertje op de fluit hooren spelen; op zoo een lief „okkerienetje", dat zulke volle toontjes jubelde 's avonds in het pikkedonker over de gracht, bij de kerk,... en dat inéén afbrak met een zucht, alsof er een barst in je hart schoot. Dat okkerienetjes-gezang bleef naknagen als heimwee door haar heele wezen. Manus moest zeggen wat het was.

Corry joolde en zij leek zoo frisch, als was zij pas door een weemlende sneeuwbui heengehold. Met een bedrukte stem, schuchter en toch benauwd dat zij zijn bedeesdheid merken Zou, mompelde Manus:

— 'n Herder mit 'n fluitje meid?... Allegaar liefdes-avonture!

Zij gilde van blijdschap en zij deed alsof zij Peet omhelzen wou.

— Geen tooneelmoord meid,... stootte Manus af, terwijl