De Jordaan, Manus Peet

39

Hij kon zijn eigen gewaarwordingen hierin, zelf nooit meer vatten en vasthouden. Hij had een innerlijke aanraking ondergaan met iets zaligs en toch iets, dat in verrukking en bedwelming, heete kwelpijn en scheurende smart achterliet.

Eens, ruim tien jaar terug, was hij, salamander, vaaglijk verliefd geweest, bekende Manus zichzelf met ijzeren moed. Toen had hij stilletjes rarigheid in zijn hart voelen draaien voor de mooie dagmeid Rika, die bij een Lommerd diende terwijl hij er kwezelig loopknechtje speelde en alle vrijgevochten uurtjes in haar nabijheid met zottenzang en geneurie, verkwistend stuksmeet. Toch moest hij toendertijd zijn beverige ontroering bedwingen, eér hij met calligraphische kleurletters, Rika Boendermans royaal kon uitteekenen op het papier. Al zijn liefde-vreugde en liefde-hoop had hij kinderlijk en onbewust, in de zwierkrullen der pronkletters uitgesproken. De kittige zwarte meid had hem zinloos aangegaapt en toen heel meewarig, als in een benauwing, zijn naam gestameld.

— Péét? ... Jij Peet? ... klonk haar trillende verwijtstem, stotterend van ontzetting.

Manus' linkeroog kneep dicht, pijnlijk lang. Ay, hij zat in de klem met zijn ״schoone" gestalte! Al de kannen en kroezen liet hij in schrik en schaamte van zijn pronkstaart tuimelen. Hoe had hij, kriek, het gewaagd, praalpauwtje te spelen bij een vrouw? Hij doorleefde één wrange minuut, terwijl de duivel hem een duizelslag op zijn knar bedeelde.

Nooit had Manus iemand over dit liefdes-avontuurtje een woord gerept. Na tien gewonde dagen en onrustige droomgezicht-nachten zong hij alweer in grillige, achtelooze scherts:

Bi je mit je moessie Na de Meer geweest; Fort jij leelekert, Fort jij leelekert...