De Jordaan, Manus Peet

40

Hij voelde zijn blauwe scheen en zijn verdrietelijkheid niet meer.

— Heil en sege in 't ouwe,... mompelde Peet zich sarcastisch toe... Een gebochelde musketier moest ook een gebocheld handroer kiezen.

Rika en haar fijn-weeke bakkesje was hij alweer vergeten. Het vermoffelen van zijn schaamspijtig hartzeer om de min-achtelijke vernedering die in haar stem ... ״jij Peet?",... had doorgeklonken, gelukte volop. Hij kweelde onnoozeltjes: Al mag 'n mins Naar sijne wins Lang leife, Wanneer de daud Hem uit de wereld staut, Wat hep-ie dan bedreife? ...

Na dit sobere liefdesspel had Manus nimmer meer een stem-streelend vrouwspersoon, met klapmuts of schorteldoek, met hoed of trippelend op hooge hak, bekeken. En als het een norschen, schaarschen keer gebeurde, dan neuriede hij ironisch:

O menschje, wormenaas, O hoopje slijk en stof,... en bestaarde hij verbaasd zijn dikke zolen. Ach, de vrouwtjes, zij waren zulke hol-dreunende en luidruchtige klinkvaten!

Toen Peet eens, zeer toevallig en in een goddeloos-zwaar-moedige bui, bij den „Prediker" las, dat deze onder duizend schepselen slechts één mensch ontmoet had, maar dat daar zich geen vrouw bij bevond,... toen lachte hij gnuivend-sma-delijk mee, niét wijl bij één zich moeilijk nóg een kon bevinden, — wanneer althans gerept werd van één wezen, — maar omdat die eene nimmer „een meisje van het vrouwelijk geslacht" zou hebben kunnen zijn. Ook Manus rilde van die klinkende, holbolle vaten zonder ballast.

Op zijn zesenveertigste jaar was Corry Scheendert in zijn leven opgedoken. Wat een serenade! Bij Joden Jet zag hij haar