De Jordaan, Manus Peet

36

tot heerlijkheid". De mooie, diep-zwart-ingebeitelde lettertjes glommen als natte inkt. „Door lijden tot heerlijkheid"! Ay, zoo doorgebakken had Peet ze nog nooit geproefd. Wat een huiveringwekkend-plechtig zinnetje. Te mooi voor wormkruid. Ay, de regen begon natter te worden.

Als Manus nou een ouden zwerver boven zijn kop opstak? Zou het niet een beetje heel erg kaduuk staan? Om je dood te miggelen,... zoo een gele Bochel als hij, slenterend met een parapluie boven zijn knar, tusschen de stille zerkjes. Wacht, daar lei weer een geliefde zoon, tegelijk broeder en verloofde. „Hij ruste in vrede". Dat zou hij meenen! Want als verloofde zal hij waarschijnlijk wel in oorlog geleefd hebben. Jonge jonge, als dat hamertje van binnen begon te tikken, dat de onnoo-zelen van geest eigenlijk het geweten noemden, dan werd het voor ieder mensch toch alleen onrust en zachtknagende pijn in het leven.

Het woei weer en het regende harder, en de sombere grauwe wolken leken zelfs de zon te hebben begraven. Hemeltje, ... als hij nou het schoenlappers-tyrooldertje tegenover Frans Leerlap, kon hooren joedelen en diens eenden-snoetigen vader, giftig-heerschzuchtig als een woedende woerd, op het kereltje kon zien afspringen om het hem te verbieden. Wat zou Manus lachen! Hoe mal, dat hem dat inééns te binnen schoot. Dagen lang had Peet gemijmerd over het geheimzinnige van dood en leven en nu, temidden van ijdele grafzerkjes, aarde-geurige kuilen en kille kelders, vond hij al dat gemier over het hiernamaals en wat er overbleef van onze ziel en ons lichaam, onbegrijpelijk-dwaze dingen. Daar had hij nou eigenlijk niets mee noodig. Al praatte je als Paulus in Corinthe, je wroette toch in het donker. Manus Peet had alleen deze ééne, bijna onuitsprekelijke, zalige weemoeds-gewaarwording,... hier, hier was rust, niets dan rust!

De naakt-gewaaide boomen gingen geweldig te keer in den fluitwind. De regen bleef zigzaggend gutsen uit den somberen

Zwerver: parapluie. — Miggelen: stuipcrig lachen. — Knar: kop.