De Jordaan, Manus Peet

35

— Rust maar, lieve moeder en vader,... mijmerde Peet... ik kan nog niet eens bérusten!

Voor een geheel witmarmer zerkje op rotsmossigen steen, bleef hij even aarzelend staan. Het vermeldde niets anders dan: ״Moeders graf". Manus Peet rilde en plotseling voelde hij den regen als een kille narigheid op zich aanstriemen. Hij rilde en weer wist hij niet waarom. Dacht hij aan zijn eigen triestige moeder wier gezicht hij zich nauwelijks herinnerde? Hij had zich zoo lang als wees gekend, dat hij dacht als wees geboren te zijn, spotte Manus. Zijn ongeboren zusjes en broertjes hadden althans geen last van de mazelen gekregen. ״Moeders graf", las hij weer.

Hij huiverde. Sentimentaliteit met lijkenluchtjes, grijnsde het in Peet. Geen enkel schepsel behoefde naar kennis te hunkeren. Ruk je oog uit, als het je hindert, en ransel je mede-menschen af, als ze je dwarsboomen. ״Moeders graf," ... die paar simpele woorden openbaarden de diepte van het diepste godsgevoel.

— Voort Manus ... voort! Anders zie je nog het gouden schild van een engel...

Weer keek Manus opzij en zag hij onder een glazen stolp, een bestoften krans met een uitgebleekt foto-portretje middenin: ״Hier rust R. I. P." enz. Manus schoot oneerbie-diglijk in een lach. Hij dacht even ironisch aan het portretje ónder den grond. Toch vloekte hij van binnen. Wat een argelooze en wat een stomme vertoon-onzin. Wacht, hier pronkte nóg een medaljon-portretje, achter een glasruit geplakt, van een blauwen huzaar! Fiat: ״Door lijden tot heerlijkheid. Onze geliefde echtgenoot". Hoeveel keiletjes zou hij in zijn leven leeggewipt, en hoeveel jeneverkruikjes omgemorst hebben? Een mekajem? Het zou Manus een dubbeltje waard geweest zijn, als het gesnor dat getal had méé ingebeiteld. Manus miauwde zachtjes van pret. Hangbuik en kale kop, Oranje boven hier!... Pruik en taille-jasje daar! Ook een eindje verder stond er op een zerk,.... ״Door lijden

Mekajem: groote massa. — Keiletje: borreltje.