De Jordaan, Manus Peet

34

glans beschonk. Doch naar dit nieuwe en vrome gebeuren in zijn huiverende binnenste wilde hij eigenlijk het minst luisteren. Juist omdat het met een bedwelmende kracht hem lokte, wou hij het in-wezenlijke ervan in zich loochenen en deed Manus alsof hij verbaasd was dat anderen wél begeerig waren hun religieuse ontroeringen tusschen den donkeren Warrel van menschelijke en neerhalende kwellingen uit te heffen. Peet, nijdig, schold ze kwebbelende kletsers en afgetobde goochelaars en hij sleurde zich weer kreupel voort in zijn bijtende ironie en zelfontkenning. Tót Manus weer bedaarde, toen hij zijn wandelingetje deed op het kerkhofje ״Te Vraag".

Gisteren nog, het regende en woei hevig en toch deinde er alleen een zoete rust in hem. Peet voelde zich nergens zoo in de peinsstilte verzonken als op dit stukje opgehoogde aarde. Hij onderging heelemaal geen somberte en huiveringen. Hij rook bijna altijd een fijnen vochtgeur van den grond, die door zijn zinnen een schok van blijdschap trillen liet. Hij wist zelf niet waarom. Manus keek maar naar de Schinkel en hij hoorde eindeloos, boven zijn hoofd, zwaar boomgeruisch, of naast zich het droeve suizen van treuriepen, wilgen en popels. Of hij stond naar den doodgraver te kijken, die tegen den wind in, met zwabberend jasje, een kuil uitdiepte. Die had iederen dag werk, goddank! Het woei over de Schinkel en de golven bruisten onstuimig tegen de oevers. Het was voor Manus een genot, het brandingsgeluid te hooren in de diepte, aan den voet van ״Te Vraag".

Eindelijk zette Manus zich óm tot een kuiertje en begon hij zoo spelenderwijs te lezen wat op steen of zerk ingebei-teld stond. ״Hier rust in vrede, na een noodlottig ongeval, onze geliefde zoon, broeder, behuwdbroeder Hendrik, Frederik enz.". Weer hoorde hij, aan den zoom van de begraafplaats, door den wind het Schinkelwater hoog opbruisen. Het gaf Peet opnieuw een onverklaard geluksgevoel en aan-dachtsvol las hij verder: ״Hier rusten onze lieve moeder en vader".