De Jordaan, Manus Peet

ld

in

Manus Peet in eenzaamheid, op het vlierinkje tusschen jaagpad en Schinkelvaart. — Menschenhuichelarij. — Peet mijmert over den dood en de dooden. — De zerkjes van het kerkhofje ״Te Vraag".

Weken later zat Manus op zijn duisterend-laag vlierinkje tegenover het kerkhofje en hij keek naar buiten. De laat-October-dag was van een zwaarbewolkte en mistige herfst-grauwheid. Manus wist eigenlijk niet goed waarom, maar hij voelde zich hier, vlak bij dood en begraafplaats, bij spreukige, toch zwijgende zerkjes en bladerstrooiende ruischboomen, aarzelendgelukkig. Het landelijk-stille en donker-droeve van Sloterweg en Jaagpad, suizelde rond hem net zoo vredig als hij het begeerde.

Jan Gouwenaar had een maand tevoren, met een hittekop, een paar wrakke meubeltjes op een kar mee helpen vervoeren en was toen onverwacht weggebleven.

— Die natte luciferspot,... grinnikte Manus,... sal hém in de vijzel neme. Teugeswoordig klonk Jan's stem als 'n looje bel: dof en dood. Wreed misnoegen doorgramde zijn gezicht. Soo'n varreke ... als je'm de kop krauwde en wat troostwoorden zei, liet-ie zich terugtuimelen in de drek; huilde en vloekte de vent tegelijk. Enfin, Manus zat op zijn akkertje, in de stilte. Kon zijn gesnor loeren op zijn versterf...

Jaren her had Peet het hypochondrische vrouwtje uit den drogisterij-snoepwinkel, een schijn-stug, kippig-glurend onspraakzaam weeuwtje, bij Joden Jet eenige beuzelige dienstjes bewezen, toen het voor haar teringachtige, pas gestorven dochter, schichtig kleeren bij de koppelaarster op afbetaling koopen kwam en deze het zenuwachtige menschje vooruit al, onder schrille dreigementen, met een nijpend termijn-contract je bedriegen wou. Toen Peet nu, op een troosteloozen dag, in

Cesnor; familie,