De Jordaan, Manus Peet

!8

ken-dierlijke kerels en zwabbermeiden in nachtrumoer, hooren en zien. Daarom koerste Peet nu al vroeg naar den lommerkoe-len Sloterweg; naar het scheemrige slop vóór het Jaagpad, waar hij over twee weken zich in zoethartige eenzaamheid zou gaan nestelen, als knagende gezel alleen, verzonken in zijn voor een iegelijk verborgen droefnis. Hij kreeg daar een kaal, twee-vensterig zolderhok boven een snoepwinkeltje, precies op de bocht van het modderige pad dat aan den voet van het hooggelegen kerkhof ineenkroop. Het ééne dakkruisraampje zag uit, vlak op de begraafplaats ״Te Vraag", waarvan Manus de op elkaar gedrongen zerkjes en monumenten pal in het gelaat kon zien. Door het andere, nog smallere vlieringruitje, links, keek hij neer op de stille, klaarstroomende Schinkel met haar verrassende slingerbochten en ruigbegroeide oevers. Over twee weken zou Manus er al huizen, dicht bij Groot-Mokum, toch dood-afgelegen en eenzaam. Over veertien dagen zou hij probeeren Jordaan, Nes, Jan Gouwenaar, Frans Leerlap, Nel, de kinderen en Corry uit zijn memorie weg te dringen.

Toen Peet droomerig slenterend, voor het groezelige deurtje van het snoepwinkeltje in het slop nabij het Jaagpad stond, haakte een buurvrouw hem dadelijk aan onder een dartel feest-praatje. Met schelle lachjes in de stem kirde zij:

— Nou Bochel?

— En-of, vrouwmensch!

— Nou heit Willemientje óók de vier en de nul vol. Se is rond veertig.

— 'n Gebeurtenis!... ironiseerde Manus.

Meteen vernam Manus, dat hij over veertien dagen „se meu-belesatie mocht anrijje".