De Jordaan, Manus Peet

20

de buurt van het Jaagpad zwartgallig op zoek was naar een afgelegen kamerke, had hij haar jong-ouwelijk gezicht in het somber-bestoven slop tegenover het hoog-uitstekende, groenbemoste hek van het kerkhofje, dadelijk herkend. En ook zij was met een:

— Goeje siel... bi jij 't Bochel... néé tug? .... naar hem toegehold.

Zoodra het weeuwtje hoorde van zijn plan, om ergens in de stilte te willen wonen, begon zij verwijtend te knorren:

— Kijk-es Manus ... hier baufe heb ik 'n solderhok ... 't is eefegoed bergplaas ... 't Is t'r een-en-al-flesch, bak en rommel ... As ... as ik 't nou 'n beetje leegruim en 'n mins van jou grootte wil d'r genoege mee neme ...

Manus had haar de hand gedrukt, ontroerd, en zij, zijn in-zichzelf-gekeerdheid dadelijk begrepen. De Bochel had verdriet en wou alleen zijn. Fiat! Waarom? Zij wist het niet. Maar dat deerde haar ook minder. In dezen ronkenden woningnood-tijd kon zij ״rejaal" een paar guldens meer per maand maken. Want veel kon Manus niet afschuiven. Maar voor Peet leek het zoo „allangst" goed. Zij zag wel, dat hij zijn lui-migen en kreupelen spot een beetje kwijt was. Haar telkens opduikende nieuwsgierigheid wist Manus nochtans te temperen, leukjes-weg, met fijne nuancen van vlak-onnoozele of rustig-afwerende schelmsche woordjes.

— Ik heb nog prompt twee grommetjes van twee en van drie. Se salie je nie dwarswerreke, Bochel... As 'n mins mot prakkeseire ...

Zij lachte nu geheimzinnigjes en trok stiekeme knipoogjes naar Manus den sukkelaar, alsof zij er toch alles van begreep, al verklapte hij geen syllabe.

Het was en bleef stil, heel stil op zijn kamertje en Manus voelde zich dan ook droomrig in evenwicht schommelen tus-schen de bewegelijkheid van de vaart en de eenzaamheid van het kerkhof. Aan het eene raamluikje dat op de Schinkel

Orommetjes: kinderen.