De Jordaan, Manus Peet

15

— Welneenet!... onderbrak Peet oolijk ... Jij bint mon-siejeur en je blijft grootelijk geacht in de Tuinstraat op je akkertje as op 't Rottenest!

— Vermits ik 't bin bin ik 't,... stamelde Jan Gouwenaar ... Maar ik seg teméé ... 't vleesch is f'rleidbaar ... en jij sal meekauwe.

— Rolluik... la mijn sitte op me verdrag... Ik lus geen kreeft mit schelpies.

Toen Manus zag, dat Jan Gouwenaar eindelijk van het vermolmde trapje, vlakvoetig naar hem toe kwam waggelen, ontliep hij met een haastigen groet den uitflapper, al joelde achter hem aan het plagerig-dwaze lachgeraas en het hitsende getier der krenkende buurtgenooten.

Want Manus Peet en zijn pijp hunkerden, al in den vroegen, druilerigen Augustusmorgen, naar d'eenzaamheid van Jaagpad en Schinkel.

II.

Manos verlangt naar de eenzaamheid. — Hij ontvlucht Koninginnedag en Oranje.

De heele maand Augustus was verlept voorbijgeruischt onder klam-killen regen en eenzaam-vroege herfstluchten.

Als door een zoet en bovenaardsch overleg van het Opperwezen waren voor Manus Peet deze zomerdagen zonneloos gebleven. Het leek nu alles één met zijn eigen innerlijk, ootmoedig mijmeren: de wolken die in gejaagdheid, grauw en donker, tegen den schemeravond soms plots, als onder een rosgouden asch, vaag beglansd, het matelooze zwerk uitdreven en de wonderlijk-ontroerende angsten en verwrongen smart van zijn eigene ziel, die duisterend over zijn geest heentrokken.

Er waren heel onverklaarbare dingen met Manus Peet ge