De Jordaan, Manus Peet

14

straat... As ... as de wijve d'r leut gaan sette op de keije ... en de godgeslagelange dag krekeele, dan ... dan ...

— Wat jij dan? ... vroeg Manus ironisch.

— Dan sa 'k stikke,... dreigde de zatlap proestend ... dan bestel ik rejaal 'n glas melk,... gaant me de griebel aufer de grabbel!

Mie Minnende Hart en Riek scholden en vloekten elkaar stijf, terwijl in matroosmeid's hand de oranje vlam van vinger tot vinger ómkronkelde. En Jantje Driehoog, in de maling-nemerig, vloekte en tierde mee als een clown. En nu begonnen van allen kant, kerels en vrouwen op straat, uit winkeltjes en achter het logementdeurtje, ophitsend te spotten:

— Riek is link as 'n looje deur ... Die is rejaal elektries!

— Pas t'r op, Minnende Hart... se wil je snoetje harreke, rabbekassie!

— D'r sit 'n gaatje in d'r mandelien ... 'n kedau van Stelio op se sterfbed.... Pik in, . .. 't is winter!

— Haur sijn in 't pontefekaal, 'n pond broek en 'n ons bil!

— Kom op me knietjes dolme, waterspin!

— Mie Hompie ... alles joppe!

— Donna Flaur!

— Val middedaur,... raasde Rooie Riek met een bek vol opgepropte woedewoorden, naar de mannen aan den overkant. Een brullend gelach barstte los over stoepen en trapjes. Uit schaduw-duistere kelders doken halfbelichte tronies op.

Jan Gouwenaar keek verbouwereerd naar alle kanten om zich heen, stotterde en stampte op zijn trapje en in een soort van tastende bezinning zijn weigerigen vriend Manus Peet tusschen het spotkrakeel herkennende, begon hij op eigen houtje weer:

— Welneenet Bad-Aap ... je laupt soo eigegerechtigd ... soo ik-weet-me-weetje-wel... Je krijgt soo'n eige Ik over je eige!... Je bint soo'n reusesaggerijn ... Je mot wilde vinkei suige ... geordineerd haur!... Je bint soo'n ritscheut. Seg ik te veul? ... Je krijgt mijn nie de mast in ... nou nie en nooit nie. Seg ik te veul?

Qaat me de griebel over de grabbel: huivering. — SteJio: Steiios, een vermoord, berucht crimineel type in den Jordaan.