De Jordaan, Manus Peet

13

— Wïllemientje is t'r jarig op hede ... ónse Willemientje!... gierde Mie.

En haar zwaaiende oranjemuts kronkelde weer als een vlam tusschen haar vingers.

— Die vangt 'r eefegoed kou en wind onder d'r mareeje rokkie ... kijk 'r flappere!

— A-jij sit,... hoonde Mie Minnende Hart,... mit de leit van haaks ... Maar nou 't uit rege steekt is 't westelijke wind en heb mit de eb gedaan, hè maats?

— Ajemenoü! — Se klappert d'r ijskoud je seerobbe-taaltje Jan,... viel de Pikpot ertusschen, de eeuwige zatlapkastelijn uit de Koninginnegang.

Mie Minnende Hart hield vol, al sarrender zwaaiend de oranje muts:

— Bij mijn... bij mijn, metrau-ausie ... klim je op hede in de Oranjemast hè?

Rooie Riek, de zwaar-geschonkte herbergierster, fel jaloersch op de ranke en tartend-loszinnige, lenige matrozenmeid, viel venijnig ertusschen:

— Ga nou gauw op 't dak van de lik sitte breie, diakenes van 't Hemelrijk!

Mie spoog plots in gifwoede naar het kroegjeswijf en zwaaide wild d'oranje muts:

— Veur jou, woekeraarster ... adder ... ouwe stinkmispel? Dat neem ik nie. Pas t'r op ... je dure haar sakt af... je pruik vliegt teméé je netje uit!

— Ga deur, benauwde hen... of ik geef je 'n hartklap.

— Valt te prebeire!,... brieschte in uitdagend stemgegil Mie los.

— Pas op ... aars begeef je je eige nog, bal gehak,... sarde Riek.

— Begeefe? ... Ikke? ... Mins, da neem ik nie!... Jouw Seedijkslage bin ik allangst fegeete!

Komisch dreigde de zatlap Pikpot er breed tusschenin:

— Collecte op Palmsondag veur de weesmeissies van de Tuin-

Mareeje: moiré.