De Jordaan, Manus Peet

7

aars sou 'k effetjes je plaat ankleure ., . sloeg ik je teméé onpasselijk.

Manus bromde weer iets, terwijl Jan doorstoeide, nu onder gejouw en schimpend meegelach van voorbijgangers en bekenden uit de buurt.

Rooie Riek, het zwaar-geschonkte kroegjeswijf met de gerim-peld-paarsche kaaiwerkers-tronie, stond breeduit vóór haar herbergje aan den overkant van ״De Groote Vaart", plofte de handen op de logge drildijen en gilde, terwijl haar luchtig-dichtgespelde schotse schouderdoek losschoot:

— Ho-hé ... ho-hé ... kijkereis Halfgat... kijkereis Bok-kebek,... jij auk 'n augie Ouwe Alte,... die schutter, wa duufelsdag ... de Bochel is loene!

Halfgat, een vale zwerver, verschrompeld als een zieke aap, met starend-melancholieke oogen, de Willemstraatsche Bok-kebek en de Oude Alte doken verregend óp uit een aschgrauw, walmend Tuinstraatslop. Halfgat zei traag, alsof hij ieder woord dat hij sprak weer wilde tegenhouden:

— Die ... twee ... speule — kat... en .. uil —

Hein de Goddelooze spoog achter Riek een pruimstraal uit,

kreet mee en wees minachtelijk naar Manus:

— Ik seg jullie ... mijne Heire van de Gerechte,... de gammele Bochel piept te langst op de klapper mit se jofene niesse en slaan 't vuur uit de keije!

Jan Gouwenaar stampte woedend op het groenige trapje dat het kreunde.

— Je snep dicht adelborst... belle mico!... Watte ikke mit sijn heb is-ter tussche sijn en mijn, verstaan, ouwe jankert?

De Weegschaal, een doodmagere venter met sprinkhaan-bewegingen en dwaas-lenige harklange armen en beenen, sprong onder potsierlijke golfgebaren van zijn rug, naar Gouwenaar toe en zei heel geheimzinnigjes, alsof hij wat fluisteren wilde achter zijn hand, terwijl hij luid schreeuwde tóch:

— 't Mag tiktakke in me neut... as se bult nie vól gouwe tientjes sit.

Je plaat ankleure: je bakkes roodslaan. — Loene: nijdig. — Gammele: afgetakelde. — Piept: slaapt. — Klapper: katner. — Jofeneriiesse:aardige meid. — Belle mico: zeemans italiaansch.