De Jordaan, Manus Peet

4

— Gedag!... gromde Manus gemelijk.

En tusschen zijn tanden pruttelde hij:

— Gekke totebel... malle leepeneut!

Jan joolde door, zijn rond pikbroekengezicht donker-geel als een oud-koperen tondeldoos, toch één lach de helblauwe oogen:

— Je hijgt 'r teméé as 'n jaagknol... seg ik te veul? ... De wind sit bij mijn in de sweep!... Ooge gericht maat... je laupt krek in de piere!

Weer gromde Manus:

— Skeele Pauwelien ... ik hei je kat gesien ...

— Héé kamerkemeeltje,... is je getij dan heulegaar in de war mit... mit al die regennattigheid, of... of blijft 't waterverf bij je?

Peet grinnikte wrang.

— Sel ik stikke ...

— Nie stikke meheir,... spotte Bad-Aap met een ironisch, valsch smeekstemmetje,... kom altoos fesoendelijk an je end, dê wil God de Heer!

— Hijsch nou gauw de gaffel hintemer!... Mó 'k nié stikke?

— Welneenet!... hield Manus oolijk-droog vol... Kruip dan lieferst terug in de buik van je moêr.

Gouwenaar schaterde onder rukzwaaien van zijn bovenlijf, doch greep, plots voorover struikelend, de hoogste tree van het houten trapje, het ontdane gelaat nog blind van schrik. En nauw merkte hij, dat tusschen gore fladders van een verschrompeld vitrage-gordijntje, achter het bewasemde logementraampje, de wreede bleeke spotkop van een kostganger schimpend op hem neêrzag.

— Mó je nou soo vroeg al kajeme, predikbeurtekrantje? ... schoot Manus lachend uit.

— Nou ... da hiet ikke de stuurstoel ómmekeire ... dat is dijn ... Kedin, Toefan Besar ... ik gis me getij!... Wa? ... Ikke terug in me moêr? ... Kedin ... a-jij dan terug gong in je vaar.

— Die sit,... schertste Manus.

Hintemer: scheldnaam voor een sexueele afwijking. — Kajeme: vallen. — Dijn: jool. — Kedm: in orde.