Saul en David

David. Wie overwint er God?

Niet ik streed ... Hij! — (rust; zeer zacht in zetten.)

Ik naderde het Eikendal.

Van twee der bergkanten stilt'.

Een purper-violette gloed de vallei

omdreef. De zon zonk rood als offerbloed

de rotsen langs. Een gouden schijn

van licht omdampte Goliath's wreed gelaat.

Ik hoorde al van ver het blinkende

beslag van zijne speer, gerammeld tegen

't scheen-harnas in drift. — Een

ongeduld'ge woede, hem spatte d'oogen

uit. Zijn koop'ren stormhelm, de

zware brauwen tot wilde fronsing spande.

Zijn her en der gespiegeld schild blonk

als een vuur'ge plaat van altaargoud.

En over héél zijn saamgeschubde rusting,

langs gansch zün reuzige gestalt',

in koper opgebouwd, speelde het late

licht een fonkelend tournooi van glansen. —

Aan zijne heupeband los slingerde het

vrees'lijk zwaard, waarmee hij héél de

streek reeds veertig dagen dreigde. —

Ik hoorde hem weer tartend spotten,

een woorden-hagelslag neerklett'ren op

ons hoofd. Zijn lasterlijke mond verzwolg

het roode licht, alsof hij van de zon was

afgestort. — Ik naderde. — (staat op.)

Een duiz'ling éven, mij overviel. Toen,

wankelloos, beduidde ik hem te dalen

ter vallei als ik. De reus. mij overziend

als toren-een-tent, keek op mij neer

en vloekte zot. Waarom een knaap als

kamper hem gezonden ?. .. riep hij in gram.

Ben ik een hond gelijk,

met stok stom af te rans'len? Hij lachte brullend-barsch en krijschte, dat hij mijn bloedend vleesch, rauw van de Saul en David. 4