Saul en David

6

blind van schrik, rende ontzind uiteen.

Al wat benard er ademde in Moab, Edom,

Zeba, Amalek... sloeg 'k tot woestenij.

Bamshoornen zongen, bazuinen loeiden.

Van Gigal, van Bethlehem tot Barna,

overjubelde de zon het volksgejuich.

Haar stralengoud en roode damp, begoten

den morgen en den avond. De woestijn lag

rood in laatste licht te sterven. —

En nimmer nog zóó wijd, zoo vér, had over

de waat'ren Jordaan, zoo klagelijk gekermd

't geschrei van vluchtelingen. —

Gansch Israël, dronken, jubelde van roem!

Het volk koos mij, mijn zoon, die over héél

de natie heenzag als hooge boom des levens.

Mij zocht d'Eeuwige bij de heuv'len van Gibea.

Ik, Benjaminiet, leerde Israël de koop'ren

helmen dragen; zich wrikken in het fonk'lend

harnas. Ik liet ze koop'ren schilden smeden

en zwaarste bogen spannen. — Ik stoette ze bijeen

tot stoute ruiters om mijn wagen. —

En Kana&n's docht'ren liet ik geur'ge dranken

mengen, zoéter, dan ooit

een vorstentong mocht proeven. (uit de opwinding

plots in angst weer op zijn zetel neerzinkend.)

O Jonathan, mijn liefste zoon, daar stjjgt een vuur weer óp, naar mijne dorre oogen uit mijn ingewand. Ik brand, ik brand van binnen af. Ik lijd een folterïenden dorst... (Jonathan wenkt een

slaaf te naderen.)

Neen... wég dien schenker I wég...

Ik schuw van druifsap,

als van bloed dat m'op de lippen hit. (droef.)

Mijn kind, mijn stam, mijn stout geslacht.,.

ik ben van God verworpen!

Ik ronk als zinnelooze zwetser.