Menschenwee, Eerste boek, Winter

57

dat met den rand plat afgeslagen, om z'n zilver-harigen kop heenrondde en z'n lokken, in zilveren kluwen tegen z'n nek opdrukte. Plots zag Gerrit 't fijn-ranke gouden schuif-potloodje van notaris vallen. Uit de onbeholpen handschoen-handen was 't weggegleeën, onder vraag-beantwoording van jonkheer. Hassel, die al 'n paar uur op 't prachtige potloodje loerde, geen oog meer voor koop over had, heelemaal vergetend, waarvoor ie gekomen was, zag 't vallen, precies op zandplek, tusschen het nattige gestruik en blarengrond. — Maar net deed ie of ie mee zocht, intusschen, beverig van hartstocht en verrukking, z'n zwaren klomp-voet op de plek drukkend, waar ie wist dat 't potloodje liggen moest. In schijn van zoek-ernst, drukte ie liet hevig éven in den blader-grond, zonder dat notaris iets merkte, met z'n achterste juist naar hem toegebukt. De smal-hooge jonkheer was doorgeloopen en bleef staan op 'n kruispadje met z'n stok tikkend tegen 'n paar struiken, uit speelsige leegheid. Maar verbaasd-wrevelig keek ie om naar notaris Breemsma, niet begrijpend, wat ie op één plek daar uitdraaide.

Beef-angstig-blij, had ouë Gerrit, nog al doend, alsof ie ingespannen meezocht, plots 'n wilde greep gedaan onder z'n voet in modderig zand, en zoo maar, wild in z'n jekkerzak afgeduwd, gis-voelend met z'n slijk-klauw in de voering, of ie iets stijfs tusschen het grondvuil gegrepen had. En snel-tastend voelde ie dat t'r zat, stijf, glad er tusschen.

— Daa's daan, daa's daan juichte 't woest-dol in 'm van binnen. En strak ingehouen, met hevige beving in z'n stem vroeg ie notaris, liefjes, of ie 'm al had, naarstig bukkend naast Breemsma en wegduwend met z'n smerigen graaienden klauw, struiken en modder voor notaris, die met z'n handen niet grabbelen wou in 't vuil. Zoo vriendelijk en lief vond 'm notaris, dat ie, onder scherp rondgeloer op grond, overal heen, maar mompelde.... dank je wèl Hassel, dank je wel----

— Drommels, ik dacht dat ik 't maar zoo voor 't oprape had, zei de notaris bedremmeld, nog even den achter zich loerenden bode een sein gevend om iets z'n gang te vertragen.

— Huhu! huhu! da ke je puur so hewwe, perste in zwaren